حذف آلودگی‌های خاک پوششی

چگونه آلودگی های خاک پوششی را حذف کنیم؟ با استفاده از: استریلیزاسیون، پاستوریزاسیون و یا استفاده از مواد شیمیایی؟ کدامیک؟

استریلیزاسیون یعنی حذف کلیه میکروارگانیسمهای مضر و مفید از خاک و یا هر محیط کشت دیگر. استریل نمودن توسط دستگاهی به نام اتوکلاو انجام می شود. برای استریل نمودن، با استفاده از بخار آب دمای اتوکلاو را تا ۱۲۱.۴ درجه سانتیگراد بالا می برند. در این دما فشار اتوکلاو در حد ۱.۵ اتمسفر حفظ خواهد شد. بسته به نوع و مقدار ماده ای که در اتوکلاو قرار می دهند، زمان اتوکلاو از ۱۵ دقیقه تا چند ساعت متغیر است. خاک پوششی را استریل نمی کنند چون باکتریهای مفید (سودوموناس پوتیدا) برای القای ته سنجاقی ها را از بین می برد. در رابطه با پاستوریزاسیون و استفاده از مواد شیمیایی صحبت خواهیم کرد.

پاستوریزاسیون

در پاستوریزاسیون دمای مواد را در حد ۵۷.۶ تا ۵۹ برای حداقل مدت ۳۰ دقیقه نگه می دارند. ماده ای که قرار است پاستوریزه شود باید مرطوب باشد.

رطوبت خاک پوششی در زمان پاستوریزه نمودن باید حداقل بیش از ۵۰% باشد تا اسپور قارچها در آن جوانه بزنند، در غیر این صورت می توانند به صورت اسپور مقاوم تنش حاصل از دمای پاستوریزاسیون را تحمل کنند و بعد از اتمام پاستوریزاسیون در خاک باقیمانده و در بستر کشت جوانه زده و آلودگی ایجاد نمایند. بعضی از شرکتها خاک را قبل از پخش روی سکوی سالن پاستوریزاسیون، برای مدتی اشباع می کنند تا هیچ کلوخه خشکی در خاک یاقی نماند.

خاکی که قرار است پاستوریزه شود، نباید کلوخه درشت (مثلا بزرگتر از نخود) داشته باشد، در غیر اینصورت، اندامهای تکثیری قارچها و باکتریهای درون کلوخه ها به اندازه کافی حرارت ندیده و از بین نخواهند رفت.

ارتفاع خاک پوششی در سکوی داخل تونل پاستوریزاسیون نباید بیشتر از ۲۰ سانتیمتر بشود، در غیر اینصورت قسمتهای میانی خاک پاستوریزه نخواهند شد. با این ارتفاع و رطوبت بیش از ۵۰% زمان پاستوریزاسیون را ۸ ساعت انتخاب می کنند، تا همه ذرات خاک حداقل نیم ساعت در معرض این دما قرار گیرند.

در اثر پاستوریزاسیون درصد زیادی از باکتریها و قارچهای مضر از بین می روند، اما کاملا حذف نمی شوند. بنابراین راندمان پاستوریزاسیون به میزان آلودگی اولیه خاک بستگی دارد. خاکی که آلودگی اولیه اش زیاد است، پس از پاستوریزاسیون هم به میزان کافی آلودگی خواهد داشت تا در بستر کشت مشکل ایجاد کند. بنابراین صرف اینکه خاکی عملیات پاستوریزاسیون را طی کرده است، نمی تواند دلیل عاری بودن آن خاک از آلودگی باشد. باید در انتخاب مواد اولیه برای تولید خاک پوششی دقت شود و از مکانهایی تهیه شود که آلودگی بالایی نداشته باشند. بعد از پاستوریزاسیون باید cfu (colony forming unit) خاک مشخص شود تا معلوم گردد که خاک به خوبی پاستوریزه شده است؟

افزایش دمای خاک در طی مدت پاستوریزاسیون یه بیش از ۶۰ درجه و یا افزایش زمان پاستوریزاسیون به بیش از زمان توصیه شده، باعث از بین رفتن فلور میکروبی مفید خاک خواهد شد و خاک را برای مقابله با قارچها (کپکهای) و باکتریهای بیماریزای محیط، خلع سلاح خواهد کرد.

استفاده از مواد شیمیایی در ضد عفونی خاک

در استفاده از مواد شیمیایی، خاک پوششی توسط محلول فرمالین تیمار می‌شود. یک لیتر فرمالین (محلول ۴۰% فرمالین) که با مقدار کافی آب مخلوط شود برای یک مترمکعب خاک پیت کفایت می‌کند. خاک پوششی نبایستی دارای کلوخه‌های بزرگ باشد. این کلوخه‌ها مانع از نفوذ فرمالین به مرکز آنها شده و آلودگی در درون آنها باقی می‌ماند. بعد از مخلوط کردن فرمالین با خاک، خاک را به صورت کپه در آورده و روی آن را پلاستیک بکشید. بعد از ۲۴ ساعت پلاستیک را بردارید تا بقایای فرمالین از خاک خارج شود. ضدعفونی نبایستی در درجه حرارت کمتر از C˚۱۶ انجام شود، چون در درجه حرارت پایین فرمالین تبخیر نمی شود و بنابراین موثر نیست. در موقع پخش خاک روی بستر کشت نبایستی آثاری از فرمالین در خاک پوششی وجود داشته باشد. در غیر این صورت باعث مرگ میسلیوم‌های قارچ خوراکی و یا تاخیر در رشد آنها خواهد شد. در صورتی که خاک پوششی بلافاصله پس از ضدعفونی استفاده نمی‌شود باید آنرا در کیسه‌های پلاستیکی درب بسته نگهداری کرد. زمانی که خاک پوششی را نگهداری می نمایید، بسیار مهمّ است که نگذارید مواد با خاک تماس پیدا کند و یا بقایای کمپوست و ضایعات قارچها به خاک وارد شود. توصیه می شود خاک پوششی در اتاق تمیزی با کف آسفالت ذخیره شود.

آلودگی خاک پوششی می تواند از طرق زیر اتفاق بیفتد:

– عدم رعایت بهداشت در زمان انتقال خاک پوششی آماده
– ذخیره نامناسب خاک پوششی و ترکیبات آن
– استفاده از تجهیزات و ماشین آلات آلوده در زمان تهیه خاک پوششی و تماس اجزاء خاک پوششی با خاک و سطوح کثیف.
– حضور حشرات (پشه‌ها) در حالتی که بهداشت رعایت نشود.

بیماری‌ها و آفات قارچ گانودرما

در نتیجه آلوده شدن قارچ گانودرما به عوامل بیماری زا و یا عدم کنترل عوامل محیطی مانند دما، رطوبت و مواد شیمیایی سمی، کشت و پرورش قارچ گانودرما ممکن است با اختلالاتی مواجه شود، که در نتیجه باعث کاهش عملکرد می شود. در این قسمت عوامل بیماری زای قارچ گانودرما به اختصار توضیح داده شده است.

قارچ های بیماری زا

تریکودرما

تریکودرما (Trichoderma sp) رده ای از قارچ های بیماری زا است که مسئول ایجاد کپک در طی فرایند کشت میباشد. این بیماری به سرعت گسترش پیدا کرده و باعث آسیب جدی می شود. در مرحله رشد کلاهک، این قارچ در پشت آن رشد می کند. با خارج شدن مخاط از سطح کلاهک، رشد آن متوقف شده و کپک بر روی آن آشکار می‌شود‌ که باعث بی کیفیت شدن قارچ و از دست رفتن ارزش تجاری آن می شود. هجوم این قارچ در مرحله رشد میسیلیوم‌ها، میتواند باعث از بین رفتن بستر کشت شود. همچنین میسلیوم قارچ تریکودرما با ترشح مواد سمی مانع از رشد میسلیوم گانودرما شده و باعث خراب شدن کیسه های کمپوست می شود.

مایکوگون

مایکوگون (Mycogone pernicioso) مسئول ایجاد بیماری پوسیدگی قهوه ای گانودرما در طی مراحل کشت است. با آلوده شدن گانودرما به این قارچ، کلاهک قارچ به طور غیر طبیعی رشد می‌کند که منجر به یک ساقه بزرگ و یک کلاهک کوچک می شود. همچنین بر روی سطح کلاهک آلوده به این قارچ، میسیلیوم سفید مشاهده میشود، که به مرور زمان قهوه ای شده و ایجاد قطرات قهوه ای می کند.

نوروسپورا

نورسپورا (Neurospora) نوعی قارچ از گونه آسکومایسیت (Ascomycete) است که اغلب باعث ایجاد بیماری های گانودرما در مرحله رشد میسلیوم می شود. هنگامی که نورسپورا کیسه های کمپوست را آلوده می کند، بر روی سطح کیسه هیفهای شبکه قارچ رشد میکند و رشد سریع این قارچ مانع رشد میسیلیوم گانودرما میشود.

آفات حشره ای و مضرات ناشی از آن

بعضی از آفات میتوانند با خسارت زدن به میسلیوم یا میوه قارچ در طول دوره پرورش قارچ باعث کاهش بازده تجاری گانودرما شود. همچنین، آثار نیش این آفات قارچ را در برابر عفونت باکتریایی آسیب پذیر میکند که عامل دیگر بیماریها می شود و در نتیجه تلفات بیشتری نیز به همراه خواهد داشت. بنابراین ، پیشگیری و درمان آفات یک جنبه بسیار مهم در پرورش قارچها است. هرچند آفات گانودرما میتواند بسته به مناطق مختلف کشت متفاوت باشد، اما غالب آن ها شامل لاروهای بید (larvae of moths) ، Geometridae، Hypogastruridae، انواع مورچه ها و مگس سرکه میباشد.

لاروها و بالغ شده اکثر حشرات غالبا به میوه گانودرما آسیب می رسانند. به طور کلی، لاروهای اولیه از سطح و لبه های کلاهک قارچ تغذیه می کنند. بعد از گذشت ۳ روز ، لاروها به طور مستقیم از داخل میوه گانودرما تغذیه می‌کنند و فضولات بالایی دارند. لارو مگس سرکه از میسیلیوم و بستر کشت تغذیه می کند، اغلب باعث ایجاد پوسیدگی لزج در سطح کیسه میشود. ورود لارو به داخل قارچ باعث رشد ناقص قارچ و در نهایت فساد آن می شود.

پیشگیری از بیماری‌ها و آفات

بیماری ها و آفات گانودرما به راحتی با انتخاب گونه مناسب، بهداشت محیط ، ضد عفونی خاک ، کنترل آفات و مدیریت محل کشت گانودرما قابل کنترل است. دلایل اصلی بروز بیماریها استریل ناقص کمپوست ، آلودگی در فرآیند تلقیح یا فرآیند کشت و سوراخ شدن کیسه های کمپوست میباشد. همواره در کنترل بیماری ها پیشگیری مهمتر از درمان است. برای کاهش و از بین بردن بروز بیماریها و آفات ابتدا باید محیط کشت را بهبود بخشید. برای کاهش سطح آسیب بیماریها و آفات و نیز اطمینان از پرورش گانودرما با عملکرد بالا و کیفیت مناسب ، باید راهکارهای جامع پیشگیری و درمانی را در کنار کنترل زیست محیطی و شیمیایی بکار بست. راهکارهای پیشنهادی به شرح زیر می باشد:

۱) کنترل کشاورزی

گونه های گانودرما با مقاومت بالا در برابر بیماری ها و آفات، کیفیت خوب و عملکرد بالا باید انتخاب شوند، تا اطمینان حاصل شود که اسپاون عامل آفاتی مانند ویروس ها ، باکتریها و کنه ها نباشد. کیسه های کمپوست باید با فشار در دمای بالا کاملا استریل شوند. بهداشت محیط پرورش گانودرما باید استاندارد بالایی داشته باشد. تجهیزات آلوده شده توسط باکتری ها خارج شوند و ضد عفونی محل کشت انجام شود.

۲) کنترل فیزیکی

باید محل کشت دایما کنترل شود تا تبدیل به محلی برای پرورش تخم حشرات و اسپورهای دیگر قارچها نشده باشد. از یک محل کشت نمیتوان سالهای متمادی استفاده کرد و بهتر است از چند سالن به صورت چرخشی استفاده شود. میتوان استفاده از اشعه ماوراء بنفش و ازون، برای ضد عفونی دستگاه تلقیح و محل کشت را مدنظر قرار داد.

۳) کنترل شیمیایی

مواد شیمیایی مؤثرترین راه برای جلوگیری از بیماری ها و آفات در کشت گانودرما میباشد. با این حال، هنگامی که مواد شیمیایی به طور نادرست استفاده شوند، میتواند باعث صدمه به سلامتی انسان شوند.

کپک تارعنکبوتی یا داکتی لیوم

کپک تار عنکبوتی (Hypomyces rosellus) یا داکتی لیوم (Dactylium) به صورت لکه های سفید روی سطح خاک پوششی دیده می شود. این کپک خیلی سریع روی سطح خاک پوششی را می پوشاند. قارچ آلوده به این کپک توسط تارهای سفید عنکبوتی پوشیده شده و پس از تضعیف به رنگ قهوه‌ای درآمده و در نهایت می پوسد. تارهای عنکبوتی این بیماری به تدریج ضخیم شده و به صورت لایه ضخیمی در می آید. به مرور زمان این تارها به رنگ ارغوانی- قهوه ای در می آیند و در نهایت به رنگ زرد می گرایند. اسپورهای این قارچ به راحتی توسط باد و یا آبیاری بستر قارچ به اطراف، پراکنده می شوند. این کپک همچنین توسط قطعات میسلیوم خود با چسبیدن به وسایل مورد استفاده و بدن و لباسهای کارگران به راحتی به اطراف پخش می شود.

آلودگی اولیه خاک پوششی به این کپک، در زمان تهیه و ترکیب اجزای خاک اتفاق می افتد، چون این قارچ در خاک زندگی می کند و به راحتی می تواند به خاک پوششی منتقل شود. اگر این بیماری دریک سالن وارد شود، اسپورهایش توسط باد به سالن های دیگر منتقل می شود. علاوه بر این، داکتی لیوم ممکن است توسط چسبیدن اسپورها و قطعات میسلیوم به کفشها و لباسهای کارگران از یک سالن به سالن دیگر منتقل شود. همچنین ضایعات قارچ و کمپوست آلوده می تواند منبع آلودگی از یک کشت به کشت دیگر شود. حشرات نیز از عوامل انتقال این بیماری می باشند.

رطوبت نسبی زیاد و دمای بالای سالن کشت بعد از اعمال خاک پوششی، باعث ترغیب رشد این بیماری می شود. بنابراین باید دقت زیادی در کنترل شرایط محیطی سالن داشت. تجربه نشان داده است که اگر خاک پوششی توسط اسپورهای این قارچ آلوده شود، علائم بیماری در فلاش آخر ظاهر می شود، اما وقتی که آلودگی توسط قطعات میسلیوم این قارچ ایجاد شود، علائم بیماری قبل از فلاش اول، در زمان تشکیل ته سنجاقی‌ها دیده می شود. غالبا این بیماری بر روی ساقه های شکسته قارچها که بعد از برداشت در بستر باقی می مانند و یا بر روی قارچهای مرده ظاهر می شود.

روشهای کنترل

سالن دار باید مدام بستر کشت قارچ را کنترل کند تا به محض رویت این کپک، به کنترل آن بپردازد. در صورت رویت آلودگی:

۱- روی لکه های آلوده نمک و یا چوش شیرین بپاشد و یا منطقه آلوده را با فرمالین ۲% اسپری کند و بلافاصله بعد از آن، منطقه آلوده را با آهک بپوشاند.

۲- رطوبت نسبی و دمای سالن را پایین بیاورد.

۳- سیرکولاسیون هوا را بیشتر کند.

علی رغم مباحثی که مطرح شد، این کپک، بر عکس مایکوگون، مشکل خیلی زیادی ایجاد نمی کند. معذالک، اگر جلوی آن گرفته نشود، می تواند باعث کاهش عملکرد قارچ شود

کپک سبز (تریکودرما) در سالن های پرورش قارچ دکمه ای

تریکودرما یا کپک سبز (Trichoderma aggressivum f. aggressivum) که در سابق به اسم Trichoderma harzianum شناخته می شد در صنعت قارچ کانادا از سال ۱۹۹۰ یک پاتوژن مخرب شناخته شده اند. مدیریت کاربردی مزرعه از این بیماری ها، از طریق بهسازی سیسم فاضلاب و اعمال بهداشت در پوشش دادن بذور اسپان، با قارچ کش benzimidazole و استفاده صحیح از مواد رشدی، انجام شده است.

مقدمه

حضور گونه تریکودرما T. aggressivum در سالن پرورش، کمپوست کاملاً عقیم ایجاد می کند درحالی‌که سایر گونه های تریکودرما، اجازه می دهد که قارچ در محیط آلوده و در کنار کلونی های تریکودرما، رشد کند. مکانیسم هایی که برای این تفاوت ها درون جنس ها گزارش شده است، ناشناخته هستند. ترکیبات ضد قارچ فرار و آنزیم کیتیناز، به عنوان عاملان این اثر متفاوت روی قارچ دکمه ای معرفی شده اند.

ترکیبات ضد قارچ چیست؟

ترکیبات استخراج شده از کشت مایع T. aggressivum و T. harzianum مانع از رشد قارچ دکمه ای سفید شد. عصاره خام از T. harzianum، مناطق بازدارنده رشد برای قارچ دکمه ای را بر روی آگار بیشتر از ۵/۲ برابر از T. aggressivum تولید می کند.

رینکر و آلم گزارش کردند که زمانی که کمپوست با T. aggressivum مورد حمله قرار گرفته بود، کمپوست قارچ بذرپاشی شده با نژاد قهوه ای به طور معنی دار قارچ بیشتری نسبت به کمپوست بذرپاشی شده با نژاد سفید تولید می کرد. عصاره ها از کشت مایع یک نژاد قهوه ای از قارچ دکمه ای (Sylvan strain SB65)، به طور معنی دار مناطق کوچک تر از بازدارندگی رشد را نسبت به نژاد سفید ایجاد می کند.

آنزیم کیتیناز چیست؟

مکانیسم هایی که در آن گونه های Trichoderma، بر سایر قارچ ها انگل می شوند، شامل رقابت بر سر فضا و مواد مغذی، پادزیستی و انتشار آنزیم های هیدرولیتیک هستند.

پادزیست: همان آنتی بیوتیک یا ماده ای که از یک میکروارگانیسم گرفته می شود که سایر میکروارگانیسم ها را از بین می برد.

آنزیم های هیدرولیتیک: آنزیم های تجزیه کننده آب

از آنجایی که T. aggressivum سریع‌تر از قارچ دکمه ای رشد می کند، کمپوستی که کاملاً به وسیله قارچ دکمه ای کلونی شده در مقایسه با کمپوستی که به تازگی بذرپاشی شده، کمتر به وسیله T. aggressivum آلوده می شود (رقابت کمتر). اگرچه آنتی بیوتیک ها در T. aggressivum اثبات نشده اند، گونه های تریکودرما مواد فرار و غیر فرار که رشد و توسعه گونه های قارچ را توقیف می کند، تولید می کنند.

کروپک و همکاران ثابت کردند که ترکیبات فرار از T. aggressivum و T. harzianum، رشد قارچ دکمه ای را کاهش داد. T. harzianum آنزیم های لیتیک همانند پروتئاز، گلوکوناز و کیتیناز که دیواره سلولی قارچ را از بین می برد، دفع می کنند. این سهم آنزیم کیتیناز در ماهیت مخرب T. aggressivum نسبت به قارچ دکمه ای است که تحقیقات بیشتری را برای ما ایجاد می کند.

اندازه گیری فعالیت کیتینولیتیک در کشت مجزا نشان داد که نژادهای قهوه ای به طور قابل ملاحظه ای بیشتر از نژاد سفید است.

گونه های تریکودرما:

مواد خاک پوششی یک عامل پیشرو در رشد قارچ و باکتری است. از جمله قارچ ها، گونه های مختلف Trichoderma هستند. رینکر و آلم تقریبا ۱۰ گونه از تریکودرما را در عملیات کشت قارچ در سطح تجاری معرفی کردند. این گونه های تخریب در کاهش تولید که بوسیله T. aggressivum رخ می داد را ایجاد نمی کنند. به هر حال آن ها بر کیفیت تولید قارچ در طول تولید یا پس از برداشت تاثیر می گذارند.

کاربرد مواد شیمیایی بر روی مواد خاکدهی در درون آب آبیاری، یک روش مورد استفاده برای مدیریت تریکودرما در خاکدهی است. بنومیل، یک ماده مؤثر بر ضد خاک‌پوششی، در سال ۲۰۰۳ از بازار حذف شد. برنامه تحقیقاتی ما، بررسی در هر دو شرایط آزمایشگاهی و کشت مزرعه ای برای قارچ کش هایی است که در کانادا و ایالات متحده ثبت یا مطرح گردیده است. قارچ کش های تولیدی شامل: بنومیل، کلروتالونیل، تیوبندازول و تیوفانات متیل است. در ارزیابی های آزمایشگاهی که در آن قارچ کش با محیط کشت آگار خنک شده ترکیب می شد، ثابت شد که گونه های مختلف تریکودرما در حساسیتشان به این قارچ کش ها متفاوت‌اند.

در شرایط مزرعه که خاک پوششی با قارچ کش آبیاری شد، مشاهده شد که در کل بنومیل، تیوبندازول و تیوفانات متیل در کاهش تعداد تریکودرما در خاک پوششی مؤثر بودند در حالی که کلروتالونیل نبود.

Trichoderma aggressivum

Trichoderma viride

مدیریت شیمیایی Trichoderma aggressivum:

Trichoderma aggressivum یک بیماری در قارچ دکمه ای است که باید به منظور پیشگیری، مدیریت شود. اسپورها چسبنده هستند و درنتیجه کاملاً قابل حمل هستند. در اوج این بیماری، اندام های تولیدمثلی این بیماری می تواند تقریباً در هر موقعیت ممکن در یک مزرعه آلوده، جدا شود. رعایت اصول بهداشتی کامل و جامع و بهداشت، در از بین بردن خطر در بسیاری از مزرعه ها، کمک کننده است.

تیمار شیمیایی در پاسخ به حضور پاتوژن مؤثر نیست. به هر حال تیمار شیمیایی پیشگیری کننده مؤثر است. پوشش دانه های اسپان با قارچ کش های بندیمیدازول، (بنومیل، کاربندازیم و تیوبندازول) آلودگی را کاهش می دهد. این منجر به ثبت کاربندازیم در UK و بنومیل در کانادا به عنوان یک پوشش برای اسپان گردید. بنومیل از بازار حذف شده است و در کانادا از ۱۳ دسامبر ۲۰۱۳ اجازه داده نمی شود که از آن بر روی اسپان قارچ استفاده شود.

یک قارچ کش جایگزین بندیمتانول (تیوفانات متیل)، در اکتبر ۲۰۱۳ در کانادا ثبت اضطراری را دریافت نمود.

در هر مرحله کمپوست با اسپورهای T. aggressivum به وسیله قرار دادن این اسپورها بر روی دانه های اسپان تیمار شده با بنومیل و تیوفانات متیل رقابت می کند. در هر دو آزمایش کلونی کپک سبز بر روی اسپان های تیمار شده با بنومیل مشاهده نشد. در رابطه با تیوفانات متیل، به ترتیب % ۳۳، ۵۰% و ۰ درصد آلودگی به وسیله T. aggressivum را نشان دادند. تفاوت اصلی در دو آزمایش رطوبت کمپوست بود (به ترتیب ۵/۶۸ و ۹/۶۵) که ممکن است برای تفاوت در قابلیت کمپوست به حساب آید.

محققان گزارش کردند که مکمل های قارچ دکمه ای ممکن است حمله کپک سبز را تشدید کنند که اگر مکمل با یک قارچ کش محافظت شود، آلودگی کاهش می یابد. محققان مشاهده کردند که به وسیله مخلوط تیوفانات متیل و با یک مکمل محافظت نشده یا ترکیب اسپان و تیمار مکمل، تأثیر آلودگی کپک سبز را بر روی عملکرد کاهش می دهد.

راهکارهای پیشگیری در کشت و پرورش قارچ

راهکارهای پیشگیری در کشت و پرورش قارچ

سالنی که دچار بیماری مایکوگون یا ورتسیلیوم شده رو باید به دقت و کامل پاکسازی و ضد عفونی کرد تا در کشت بعدی دچار مشکل نشوید.
درسالنهای سنتی که امکان کوک اوت وجود ندارد قبل از تخلیه سالن باید روی بسترها فرمالین پاشی شده و بعد از ۴۸ ساعت اقدام به تخلیه سالن نمود. بعد از تخلیه و شستشوی دقیق سالن، کف و دیوارها و قفسه ها و حتی سقف سالن را با محلول پرسیدین شستشو دهید. کانالهای هوا و پوشالهای کولر را تعویض کنید. در مرحله بعد سالن را با آب آهک زنده شستشو دهید. در مرحله آخر با رساندن دمای سالن به بالای ۲۵ درجه و توسط فرمالین و فرمالکس ضدعفونی کامل انجام میشود میتوانید یک لیتر فرمالین داخل منبع مهپاش ریخته و آن را روشن کنید.(بعد از فرمالین زنی باید منافذ سالن به مدت ۴۸ ساعت بسته و بعد از آن تهویه انجام شود). درصورت امکان سالن به مدت حداقل یک هفته بصورت خشک خالی باشد. اطراف سالن کشت را هم سمپاشی و آهک پاشی کنید. کارت های زرد و چسب حشره قبلی را خارج و کارت زرد جدید جایگزین کنید. داخل کولر و یا دستگاه هواساز هم با پرسیدین شستشو داده شود. کلیه ابزار شستشو و ضدعفونی شود. با رعایت تمام این موارد اطمینان بیشتری در پاک شدن سالن آلوده حاصل میشود. اما به منظور پیشگیری کامل در کشت بعدی در روز رافل بسترها را با محلول ۱۵۰گرم اسپورگون در ۱۰۰ لیتر آبیاری کنید. هنگام سمپاشی دقت کنید که بسترها از هر دو طرف طبقات آبیاری و سمپاشی شوند.
توجه:سموم کشاورزی و سم اسپورگون از سموم خطرناک برای بدن انسان می باشد و حتی پس از گذرندان دوره کارنس هم ممکن است اثرات آن در قارچ باقی بماند لذا فقط در صورت لزوم و فقط در یک دوره بعد از کشت در سالن آلوده از آن استفاده کنید. به هیچ وجه در روز شوکدهی یا بین فلاش و یا در زمانی که قارچ در روی بستر وجود دارد از سم استفاده نکنید